Cerddi: Ein Tad, Noddfa - Sion Tomos Owen

Da ni wastad yn ddiolchgar o gael cerdd (neu bump) yn slei bach dros e-bost a felly ddaeth rhain gan Sion Tomos Owen draw. Dwy gerdd deimladwy sy'n bodoli ar wahân ond sydd hefyd hefo rhyw arlliw o gysylltiad (a ddim jesd am i ni'r golygyddion eu gosod nhw ar yr un dudalen.) Mwynhewch!

Ein Tad...

Dyn

mewn oed

yn   d a t o d

botymau bach,

poeri pechodau

yna’n clymu

tafodau

fesul

un,

mewn oes

lle doedd neb

yn  cwestiynu

cyfnodau  tywyll

a thawelwch

byddarol

dynion

Duw.

Noddfa

(Llosgwyd capel Noddfa, Treorci i lawr gan fandaliaid yn 1986 ac adeiladwyd llys henoed yn ei le)

Ei dannedd yn cnoi dim

mewn ceg â gwên gwyn,

â chrynu yn y gofyn;

“Wyt ti’n dal i ganu?”

Sylfaen ei diniweidrwydd newydd,

yn cuddio yn mrychni boche ei ŵyr

yn fud styfnig ei arddegau

â  thlysni unawd yn orchwyl pell o’i wefus,

Ond y disgwyl yn y cwestiwn

yn hongian fel mwclis ei famgu,

yn chwilio gwynebau am gnewyllyn o obaith

i weld y cyfarwydd yma eto,

â’i ffydd ynghlwm i’w chapel

sydd nawr yn ei chaethiwo.

Heb ddim ond cricmalau ei chof

a salm

uwchben y drws

i ddynodi ddistawrwydd bore Sul,

Cyn y gymanfa

I godi’r to cyn i’r fflamau lyfu.

Does dim organ bellach

dim ond morfilgan salwch

yn atsain lle oedd y festri

cyn crwydro’r coridorau magnolia

ac ‘amen’ gwan.

“Hawdd dweud,

anodd gwneud,”

mae’n sibrwd bellach,

yn gyndyn,

o’i sedd yn nghornel ei hatgofion,

a ffawd ei chrefydd yn ei chadw yma

cyn  ffarwelio.