Roedd y gofod eleni wedi ei osod yn wych. Digonedd o le i bobl fynd o amgylch y babell a mwynhau’r gwaith, gyda’r darnau yn gweddu’n dda gyda’r rhai o’u hamgylch. Dechreuais i yn y stafell bensaernïaeth.

Mae cerdded i mewn i 'stafell arddangosfa Rachel Porter ym Mhlas Glyn y Weddw, Llanbedrog, fel camu i mewn i nefoedd fach dawel ar ôl crwydro drwy arddangosfa'r haf sy'n serennu oddi ar waliau gweddill y Plas.

O’r gerdd gyntaf un, mae’r casgliad hwn yn mapio daearyddiaeth rwystredig, wrthnysig, a’r tir ei hun fel petai’n caethiwo’r traethydd yn fwriadol; ac ar ben hynny, ymddengys fod rhyw ffawd ddiwrthdro yn ei lywio tua’r dibyn.

Diau mai’r grefft o gynnig naratif ar gynghanedd yw hud cystadleuaeth y Gadair i mi – byddaf yn ymdrochi y mesuriadau a’r cynganeddion a’n synnu ar ddawn prifardd i allu drosglwyddo neges mor rhwydd ac hwythau'n gaeth i’r gynghanedd.

Gyda hanner y cast yn unig wedi darllen y sgript o flaen llaw a’r hanner arall yn ei weld am y tro cyntaf wrth gamu ar y llwyfan dwi methu dyfalu sut mae’r ddrama yma am ddatblygu.

Wrth gerdded i mewn i’r arddangosfa, yr hyn sy’n taro rhywun yn syth ydi’r bylchau. Neu yn hytrach, y golau yn pelydru trwy’r bylchau, yn taflu patrwm o gysgodion rhwyll ar y waliau a’r lloriau.